Yorrith Haan
Mattias Skjelmose had het nauwelijks kunnen geloven, maar na een heroïsche editie van de Amstel Gold Race mocht hij zondagavond de armen in de lucht steken. De Deen won de sprint van een kopgroep met niemand minder dan Tadej Pogacar en Remco Evenepoel. “Ik dacht dat ik in een kramp zou schieten”, zei hij. “Toen ik Pogacar nog remonteerde, kon ik het echt niet geloven. Ik dacht dat er iets niet klopte.”
Lang leek Pogacar op weg naar een nieuwe solozege, maar na een indrukwekkende inspanning op de Keutenberg sloot Skjelmose samen met Evenepoel weer aan. “Ik zei tegen Remco dat ik echt f*cked was, ik zat piepedood”, vertelde Skjelmose openhartig. “Ik vroeg hem om de klimmetjes voor zijn rekening te nemen, want ik zat op de limiet.”
LEES OOK: Duidelijkheid over Pogacar: UAE maakt selectie Vuelta bekend
Kans grijpen in de sprintDe Deen had zichzelf geen illusies gemaakt. “Ik ging voor een podiumplaats, want dat zou al een prachtig resultaat geweest zijn voor mij”, legde hij uit. “Ik probeerde er de gang in te houden zodat niemand uit de achtergrond nog kon terugkeren.” Toch hield hij in zijn achterhoofd één scenario open: een sprint.
Toen die er daadwerkelijk kwam, speelde hij het koelbloedig uit. “Remco deed het perfect,” blikte hij terug. “Ik probeerde langs rechts te gaan, want de wind kwam van links. Maar zij gingen ook rechts en dus moest ik zelf langs links. Ik weet gewoon niet wat er toen gebeurd is.”
Zwaar voorjaar, emotionele zege
Na de finish was de ontlading groot. Skjelmose had een moeilijk voorjaar achter de rug, waarin pech en tegenslag zich opstapelden. Vooral het verlies van zijn grootvader had er stevig ingehakt. “Ik heb dit seizoen al zoveel pech gehad. Mentaal is het lastig geweest. Een maand geleden heb ik mijn grootvader verloren. Ik wilde hem een zege schenken en deze overwinning is dus voor hem,” zei hij met een krop in de keel.
Zo won Skjelmose misschien niet op kracht, maar wel op karakter en slimheid. In een koers waar iedereen op Pogacar en Evenepoel lette, bleef hij koel en wachtte hij zijn kans af. Op het juiste moment sprong hij eruit – en pas op de meet werd duidelijk wie de sterkste echt was.
