Yorrith Haan
Waar Mathieu van der Poel en Tadej Pogačar streden om de overwinning in een beklijvende editie van Parijs-Roubaix, kwam Joseph Pidcock – het jongere broertje van Tom – pas een klein uur na de winnaar over de meet. Helemaal achterin het peloton, met een ‘Outside Time Limit’ achter zijn naam, werd hij tóch met belangstelling onthaald op de piste van Roubaix.
“Het was echt cool”, vertelt de 23-jarige Brit van Q36.5 aan CyclingProNet, terwijl de vermoeidheid van zijn gezicht af te lezen is. “Het voelde alsof er muren van geluid om me heen stonden.” Voor Pidcock stond één ding vast: hij móést en zou finishen. “Misschien krijg ik nooit meer de kans om Roubaix te rijden. Dus ja, dan moet je het afmaken. Zoveel mensen mogen deze koers niet eens rijden.”
Bijna een uur later
En dus perste hij er nog alles uit, ook al was het verschil met Van der Poel maar liefst 53 minuten en 40 seconden. “De meeste mensen waren al naar huis, maar er waren nog genoeg die bleven staan. Ik probeerde er gewoon zo veel mogelijk van te genieten. Ik had er op voorhand ook echt zin in.”
Dat uitgerekend de allerlaatste renner bij de finish ineens volop mediabelangstelling krijgt, verbaasde hem enigszins – al begrijpt hij het ook wel. “Ik denk dat het komt omdat renners deze koers liever finishen dan welke andere koers dan ook. Dit is speciaal.”
Doorzetter
Wat er tijdens zijn lange tocht allemaal door zijn hoofd ging? “Niet veel eigenlijk,” grijnst Pidcock. “Voor mij was het mentaal niet eens zo zwaar. Ik wist gewoon dat ik het ging doen. Ik ging er vol voor.”
Toch was zijn deelname eerder toevallig. Door blessures in zijn ploeg kreeg Pidcock de kans om op het laatste moment af te reizen naar Noord-Frankrijk. “Ik had niet echt goeie benen, maar ik was wél heel blij dat ik mocht starten. Vorig jaar reed ik al de beloftenversie, dat was ook leuk. Toen ging het goed tot ik pech kreeg.”
Val van Aert
Ook dit keer zat het niet mee. “Voor de eerste kasseien ging het al fout”, lacht hij droog. “Ik ben bijna drie keer achter elkaar ten val gekomen. En toen Wout van Aert viel, zat hij echt vlakbij. Ik denk dat hij me nog raakte ook. Op dat moment dacht ik: weet je, hier riskeer ik mijn leven niet voor. En ik had gewoon niet de benen.”
Een glansrol was het niet, een heldenrol misschien ook niet, maar Joseph Pidcock werd wél onderdeel van een koers die hij nooit zal vergeten. “Roubaix is gek. Maar mooi. En ik heb het gehaald.”
