Kevin De Jonghe
Het leven kan soms verschrikkelijk harde wendingen nemen. Dat hoef je Jilke Michielsen niet te vertellen. Ze stond te boek als een groot wielertalent, maar op haar 18-jarige leeftijd lijkt ze die droom voorgoed te moeten laten varen. Ze is immers hervallen in botkanker, en het blijkt niet meer geneeselijk te zijn.
LEES OOK: Campenaerts slaat Vingegaard met verstomming: "Had hij niet verwacht"
Ongeneeslijke kankerMet die jammerlijke boodschap moet Michielsen komen via Instagram. Normaliter stonden de volgende scans pas eind maart op de planning, maar al van voor nieuwjaar was er toch een vlek die wat zorgde baarde. En dan kwamen er nog onrustwekkende signalen. “Ik begon pijn te krijgen, dus de scans werden vervroegd”, doet ze haar verhaal bij HLN.
“Achteraf gezien, als je last hebt, dan weet je eigenlijk wel al wat er gaat komen. Ik was gewoon in de ontkenningsfase. Het ene plekje bleek nu meerdere plekjes op mijn bot te zijn. De kanker is dus terug. Ik kan nog chemo doen, maar die is enkel levensverlengend.”
Met andere woorden is de kanker niet meer weg te krijgen. Zo maakt ze ook duidelijk op Instagram. “De kanker is terug en als je dit zelf wilt, mag je terug starten met chemo. Deze behandeling is om alles te onderdrukken, weg gaan we de kanker jammer genoeg niet meer krijgen”, luidde het bij de dokters.
Strijd niet opgegeven
Het hoeft geen betoog dat dit een bijzonder zware klap is voor Michielsen, die afgelopen zomer nog kankervrij werd verklaard. “Ik kon het eerst niet geloven en moest het tot me laten doordringen. Ik was in eens staat van ongeloof. Ondertussen besef ik ten volle wat me te wachten staat.”
Michielsen zegt nu voornamelijk te willen genieten van de leuke dingen, maar heeft haar strijdbijl zeker niet begraven. “Ik ben nog altijd van plan om te vechten en alles uit het leven te halen. Wie weet komt er toch nog een wonder.”
Ook op Instagram klinkt Michielsen nog steeds bijzonder strijdvaardig. “Ongeloof over hoe dit kan, maar vastberaden dat ik er alles aan ga doen om het tegen te houden. Het zal zwaar worden maar ik koester elk moment. Onkruid vergaat niet.”
