2016 was het jaar dat het zou gebeuren: Tom Boonen die voor een vijfde keer Parijs-Roubaix zou winnen. Daarmee zou Tornado Tom ook meteen recordhouder worden wat betreft aantal overwinningen in de Hel van het Noorden en zo Roger De Vlaeminck – met wie hij het record deelde – voorgoed achter zich laten en de nieuwe ‘Monsieur Paris-Roubaix’ worden. Want hoewel het reeds van 2012 was geleden dat Boonen een topklassieker had gewonnen – wat toen overigens een absoluut boerenjaar was met winst in zowel de E3, Gent-Wevelgem, Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix – stond de oud-wereldkampioen in 2016 nog steeds aan de start als één van de topfavorieten.
De op dat moment 36-jarige Boonen zit dan in de nadagen van zijn illustere carrière, die hij dus nog wat extra glans wil geven met een recordoverwinning op de kasseistroken van Noord-Frankrijk. En heel België en zelfs ver daarbuiten hoopt met hem mee. De renner van het toenmalige Etixx Quick-Step weet immers niet enkel zijn landgenoten in te palmen met zijn oneindig arsenaal aan charisma.
ORGELPUNT
Het is in 2016 echter nog niet veel soeps geweest met het voorjaar van Boonen. In de klassiekers waar toch meer explosiviteit nodig is schiet hij tekort. Winst in een E3 Harelbeke of Ronde van Vlaanderen wordt al bijna onmogelijk, in Parijs-Roubaix – een koers waar voornamelijk de grote motoren hun weg naar voor vinden – moet het voor een laatste keer gebeuren. Cadeau zal Boonen het evenwel niet krijgen. Met ook mannen als Peter Sagan – die de week voordien nog soleerde naar winst in de Ronde - Greg Van Avermaet, Fabian Cancellara of Sep Vanmarcke is de concurrentie immers niet min.
Voornamelijk die laatste zou nog een vooraanstaande rol gaan spelen in de wedstrijd en zelfs bepalend zou zijn voor het uiteindelijke resultaat van Boonen. Van wie dat zeker ook kan worden gezegd is Mathew Hayman. De Australiër begint er nochtans vroeg aan, want zit al mee in de kopgroep van zo’n 14 renners.
IDEAAL SCENARIO BOONEN
Zoals dat wel vaker gaat in Roubaix is een valpartij bepalend voor het verloop van de wedstrijd. Voor het Bos van Wallers kan een groepje met onder meer Boonen en Vanmarcke zo een kleine voorsprong nemen op Sagan, Cancellara en andere favorieten. Die zouden echter de kop van de wedstrijd nooit meer terugzien. Toen al een gunstige situatie voor Boonen, die eigenlijk nog geen trap te veel heeft moeten geven maar zich dus wel in de frontlinie begeeft.
En het wordt nog beter. Op één van de volgende kasseistroken wordt er immers flink doorgetrokken en blijven er uiteindelijk zes renners over : Tony Martin, Ian Stannard, Edvald Boasson Hagen, Luke Durbridge, Tom Boonen en Robert Wagner. Die laatste moet niet veel later afhaken, zijn plaats wordt ‘ingenomen’ door vroege vluchter Hayman die zijn wagonnetje kan aanpikken. Ook Vanmarcke vindt zijn weg nog terug naar voor.
HAYMAN MAN MAN! (Wat een miserie)
Het is met die groep dat we de absolute finale ingaan en zo lijkt Boonen in een ideaal scenario te zitten. Qua snelheid aan de meet moet die daar immers enkel rekening houden met Boasson Hagen. De renners willen echter niet met vijf naar de meet en we krijgen een spervuur aan aanvallen. Vanmarcke probeert het enkele keren maar geraakt niet weg, hetzelfde kan worden gezegd van Boonen en Stannard. De aanval van de Brit kan maar net in de kiem worden gesmoord.
Net voor de vélodroom wordt opgereden kan Hayman dan toch enkele meters pakken, Boonen reageert gevat en samen draaien ze als eerste de piste op. Vanmarcke en Stannard komen in de laatste ronde terug aanpikken, een move die Boonen niet al te best heeft doorzien. De viervoudige winnaar in Roubaix laat zich door Hayman en Vanmarcke onderaan immers insluiten en heeft na de laatste bocht niet genoeg niet meer in de benen om Hayman – vroege vluchter nota bene – te remonteren. Voor de Australiër de meest prestigieuze overwinning uit zijn carrière, Boonen en zijn aanhang blijven gedesillusioneerd achter.
