WN Redactie
Met de Ronde van Vlaanderen achter ons, is het tijd om eens te analyseren wat Vlaanderens Mooiste allemaal teweeg heeft gebracht in de wielerwereld. Welke lessen trokken wij uit de 272 kilometer tussen Brugge en Oudenaarde?
POGACAR IS DE BESTE EN MOOISTE COUREUR VAN HET MOMENT
Zeg nu eens eerlijk: heeft er op het sinds 2012 gebruikte finaleparcours van de Ronde van Vlaanderen al eens een mooiere solo plaats gevonden dan die van Tadej Pogacar? Wij denken alvast van niet. De Sloveen zette zijn ploeg aan het werk om op de tweede passage - in volle finale eigenlijk de eerste - van de Oude Kwaremont een eerste fusée af te schieten. Die deed al vreselijk veel pijn bij de tegenstand. Nadat het gat met de kopgroep, minus Mads Pedersen, gedicht was bovenop de Hotond werd het tijd voor een nieuw kunststukje.
Mathieu van der Poel zat in tegenstelling tot de eerdere versnelling van Pogacar nu wél aan het wiel, maar was alsnog compleet kansloos. Een versnelling die zijn weerga niet kende volgde en legde de basis voor een vierde Monument-zege van Pogi, na eerder al twee keer de Ronde van Lombardije te hebben gewonnen en ook Luik-Bastenaken-Luik op zijn erelijst te hebben bijgeschreven. Met ook nog twee keer de Tour de France op zijn palmares is Pogacar de meest complete en ook beste coureur van het moment. Het allermooiste van alles? De Sloveen koerst overal, koerst altijd, wil altijd winnen en het publiek vermaken. Hij is absoluut ook de mooiste coureur van deze generatie.
SUBTOPPERS LATEN GIGANTISCHE KANS LIGGEN
Nog nooit was de kans dat een niet-topfavoriet de Ronde ging winnen zo groot als tijdens de editie van 2023. Vooraf konden volgens alle kenners, bookmakers en wie nogal meer maar 3 renners winnen: hetzij Pogacar, hetzij Wout van Aert, hetzij Mathieu van der Poel. De koerssituatie deed op een bepaald moment echter anders vermoeden. Zo'n tien kilometer voor de tweede passage over de Kwaremont bedroeg het gat op een serieuze groep vluchters met schaduwfavorieten namelijk 3 minuten en leek het alsof de winnaar vooraan zat.
Dat uiteindelijk toch een van de grote favorieten kon winnen en een van de andere grote favorieten zelfs nog ruim tweede kon worden, zegt veel over hoeveel overschot deze 'Grote Drie' op de rest heeft. Om de pijn voor de subtoppers te verzachten won Mads Pedersen aan het eind nog wel de spurt van Van Aert om de derde plaats. En we moeten bekennen: na zijn Ronde - de Deen zette immers de groep subtoppers op het juiste pad richting succes - was dat meer dan verdiend.
ZORGWEKKENDE RONDE VOOR VAN AERT
Met wat achterstand, Strade Bianche werd overgeslagen en Tirreno-Adriatico was ook niet helemaal top, toog Wout van Aert naar Milaan-Sanremo. Op de Poggio bleek hij bij de besten, al kon hij de raketversnelling van Van der Poel aan het slot niet volgen. Geen zorgen, dat zou richting de Ronde en Roubaix wel goed komen. In de E3 Saxo Bank Classic - die Van Aert nota bene uiteindelijk won - waren ook al barstjes te zien bergop, op de Paterberg en met name de Oude Kwaremont kon hij niet geweldig volgen toen Pogacar aanviel met Van der Poel in zijn zog.
Vervolgens kwam er de veelbesproken 'cadeauzege' aan Christophe Laporte in Gent-Wevelgem. Volgens ons nog steeds de juiste beslissing en compleet begrijpelijk. Echter was er nog maar één vraag: kon Van Aert volgen als in de vreselijk zware Ronde-finale de twee andere groten keer op keer zouden versnellen bergop? Het antwoord bleek reeds op de Kruisberg - de Oude Kwaremont en Paterberg hoefden er niet eens aan te pas te komen - onherroepelijk: neen. Dat moet Jumbo-Visma en haar Belgische kopman zorgen baren. Gaat Van Aert op dit parcours ooit de Ronde kunnen winnen? Voorlopig is hij al een paar keer ferm op zijn nummer gezet op de kasseihellingen. Of het aankomende zondag in Roubaix dan delirium zal zijn? Dan moet Wout toch met iets meer zelfvertrouwen starten dan hij nu heeft. Of moet hij just niks?
LEES OOK: Italiaanse legende is kritisch en trekt pijnlijke conclusie voor Van Aert
