Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. De zomer brak aan en dat betekende tijd voor de Tour de France. Het grote Franse spektakel was dit seizoen nog wat extra speciaal, want met de Tour de France Femmes kregen ook de vrouwen voor het eerst sinds lang een 'volwaardige' rittenkoers voor de wielen geschoven. Maar niet vooraleer ook de Giro Donne, de vrouwenversie van de Ronde van Italië die al veel langer geldt als dé ronde voor vrouwen, op het programma stond.
Sinds 1988 staat de Giro Donne op de vrouwenkalender. Lang was het de enige echte grote ronde voor vrouwen en daardoor ook meteen de rittenkoers waar alle grote kleppers aan het vertrek stonden. De voorbije jaren werd deze wedstrijd gedomineerd door - wie anders dan - Nederlandse vrouwen. Van de laatste 10 eindzeges gingen er 9 naar een Nederlandse. Marianne Vos, Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten waren hiervoor met z'n drieën verantwoordelijk. Van der Breggen heeft intussen plaatsgenomen in de volgwagen, maar Vos en Van Vleuten kwamen wel aan het vertrek. Ook Lotte Kopecky was erbij.
De ronde begon met een proloog in de straten van Cagliari. De Amerikaanse Kristen Faulkner verraste met een knappe zege. De dag nadien was het strijdtoneel aan de snelle vrouwen van het pak. Wereldkampioene Elisa Balsamo toonde aan het thuispubliek waarom zij met recht en reden die trui mag draaien. Vos, Charlotte Kool en Kopecky beten in het zand, maar Vos nam één dag later al revanche met een sprintzege.
Met de eerste heuveltjes op de vierde dag begon de wedstrijd dan pas echt en eigenlijk eindigde ze daar ook. Van Vleuten vloog over het parcours en vernederende nagenoeg alle tegenstand. Enkel de Spaanse Mavi Garcia kon haar volgen tot op de meet, maar was kansloos in de sprint-à-deux. De Italiaanse Marta Cavalli beperkte nog de schade met 43 seconden achterstand, maar al de rest was dan al buitenspel gezet. Revelatie Silvia Persico kwam als vierde binnen op - u leest het goed - 4 minuten en 51 seconden. Het podium lag dan al vast, zes dagen voor het einde en nog voor er één echte berg bedwongen werd.
Balsamo en Vos dikten hun erelijst nog wat verder aan met elk een nieuwe etappezege. In de eerste bergrit met aankomst op de Passo del Maniva moest Van Vleuten wel de zege laten aan Juliette Labous, maar nam ze weer wat seconden op alle concurrentie. Een dagje later nam ze alle twijfel - voor mocht die er nog geweest zijn - op een nieuwe eindzege weg. Van Vleuten schudde een typische Van Vleuten-solo uit de benen en haar enige overgebleven concurrente, de Spaanse Garcia, verloor drie minuten. In het eindklassement had Van Vleuten een zee van voorsprong op Cavalli en Garcia. En dan te zeggen dat Van Vleuten deze ronde als training zag voor de Tour de France Femmes later die maand.
NEDERLAND BOVEN
Op 31 juli was het dan eindelijk daar, het moment waar alle professionele wielrensters al jaren van dromen: de vrouwenversie van de Tour de France. Geen drie weken zoals bij de mannen, maar ASO had een fraaie editie uitgetekend met acht gevarieerde etappes. Sprintkansen, bergen, heuvels en zelfs een gravelrit: de Tour de France Femmes had het allemaal. De Tour de France Femmes begon waar en wanneer die van de mannen eindigde: op de iconische Avenue des Champs-Elysées. Het mag dan ook geen verrassing heten dat alle grote namen present tekenden voor deze allereerste editie. Van topfavoriete Van Vleuten over uitdaagster Demi Vollering tot Belgische trots Kopecky: allemaal wilden ze erbij zijn.
Lorena Wiebes bewees waarom zij de zegekoningin van het seizoen was. Op de Parijse klinkers stond geen maat op de Nederlandse spurtbom. Zij kreeg het eerste geel om haar schouders, Kopecky mocht als nummer twee gelegenheidsgroen dragen. Een dag later verraste Vos alle andere favorieten met een uitval in een lokale ronde. Ze won, nam kostbare tijd en nam het geel over van haar landgenote. De derde rit naar Epernay was zo een spektakelstuk, met een knappe zege van de Deense Cecilie Uttrup Ludwig als apotheose. Topfavoriete Van Vleuten verloor meermaals de aansluiting, maar beperkte met hangen en wurgen toch de schade tot enkele seconden. Een veeg teken aan de wand? Van Vleuten wuifde de vervelende vragen weg, maar achteraf zou ze toegeven dat het wel degelijk niet goed zat. De Nederlandse van Movistar was ziek in de beginfase de Tour. Ze had een voedselvergiftiging opgelopen na de eerste etappe en reed de volgende dagen belabberd rond. Het was dé kans voor haar tegenstandsters om hiervan te profiteren, maar Van Vleuten blufte zich door haar miserabele gevoel heen.
De Zwitserse Marlen Reusser won een geweldige gravelrit - met talloze valpartijen en opwaaiend stof - na een solo van 23 kilometer, nadien pikten groene trui Wiebes en gele trui Vos elk nog een extra etappe mee. Maar de zevende etappe was het dan eindelijke Van Vleuten-time. Op 60 kilometer van de finish liet ze mede-aanvaller Vollering pardoes achter en begon ze aan een weergaloze solo. Ze won met een voorsprong van ruim drie minuten. Alle andere klassementsrensters kwamen meer dan vijf minuten na de Nederlandse binnen. De koers was gereden.
Enkel pech kon Van Vleuten nog van een tweede grote ronde op rij houden, maar dat gebeurde niet. Een dag later zette ze op de loodzware La Super Planche des Belles Filles de puntjes op de i. Ze won in haar gele trui. Vollering kwam binnen als tweede en zou ook op die plaats eindigen in de stand. De Poolse Katarzyna Niewiadoma eindigde op plek drie in het eindklassement. Maar de eindzege, die ging – uiteraard – naar de onklopbare Van Vleuten. Zelfs een ziekte kon dat niet voorkomen. Om maar te zeggen hoeveel ze boven de rest uitsteekt.
