Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. De koers waar het allemaal om draait is daar. La Grande Boucle, de Tour de France. Drie weken lang nervositeit, koersen op het allerhoogste niveau en met de beste renners. We zijn alweer toe aan de slotweek.
In de Alpen had Jumbo-Visma de grote Tadej Pogacar helemaal uitgewrongen. Jonas Vingegaard haalde uit op de Col du Granon en kon daar in de slotweek de vruchten van plukken. Het enige dat de Deen immers 'maar' hoefde te doen, was aan het Sloveense achterwiel plakken.
EINDELIJK RAAK VOOR JASPER
Maar voor we de Pyreneeën ingingen voor een bergachtig slotakkoord van de Tour van 2022, was daar eerst nog een overgangsrit naar Carcassonne. In de oude vestingstad werd vaak gesprint, maar deze keer leek dat niet evident met het heuvelachtige parcours onderweg. Wie zin had om koers te maken? Eén keer raden: Wout van Aert. De grote groene truishow was weer bezig. Na 40 kilometer en nauwelijks opbouwen van voorsprong hield de sprinter - of ja eigenlijk alleskunner zeker - het voor bekeken in de kopgroep en liet zich terugzakken.
Koplopers Mikkel Honoré en Nils Politt werden opgehouden door milieuactivisten die zich met een temperatuur van 40 graden nog verder durfden te vermoeien door zich aan het asfalt te proberen vastketenen. Wie dat ook deed, was Steven Kruijswijk. De klimmer van Jumbo-Visma - in de Alpen zeker op afspraak als meesterknecht in het hooggebergte - moest opgeven. Even later gingen ook Tiesj Benoot en de gele trui zelf onderuit. Zij hadden echter meer geluk dan hun Nederlandse ploegmaat. Trek-Segafredo trok bergop flink door voor hun sprinter Mads Pedersen, waarmee ze Caleb Ewan en Dylan Groenewegen overboord gooiden.
De Nederlander keerde nog wel terug voor de pelotonspurt. Benjamin Thomas - overgestoken naar de koplopers, erover gegaan en flink geprofiteerd van de Franse motards - bleef heel lang uit de greep van de grote groep, maar moest er op enkele honderden meters van de meet toch aan geloven. De rappe mannen kwamen opzetten. Hij die de hele Tour al bij de rapste was, maar telkens slecht geplaatst zat, zat nu goed: Jasper Philipsen. Hij werd nog tegengewerkt door Pedersen, waardoor het een moeizame zege leek, maar de sprinter van Alpecin-Deceuninck was echt ruim de snelste.
IEDERE KLIMMER ZIJN EIGEN VERHAAL
We gingen de Pyreneeën in, met eerst een soort van opwarmer. Op weg naar Foix lag de klassieke combinatie Port de Lers-Mur de Péguère te wachten op de renners. Mooie beklimmingen, maar altijd veel te ver van de streep liggend om er ook een leuk koersverloop voor klassementsmannen van te maken. Dus werd het een strijd tussen de goed klimmende vluchters.
In die kopgroep natuurlijk weer Van Aert, hij zou tekort komen voor de ritzege. Geen leuk koersverloop voor de klassementsmannen, zeiden we? Daar dacht Pogacar anders over. De witte trui viel aan op beide beklimmingen, maar kon de Deense wedstrijdleider niet lossen. Vooraan was Hugo Houle inmiddels weggereden in de afdaling van de Port de Lers. Met een voorsprong kwam hij ook de Péguère over en nadat in de achtervolging Matteo Jorgenson viel (hij had Michael Woods, land- en ploeggenoot van Houle, als enige kompaan bij zich), was het lot bezegeld voor de Canadese aanvaller.
10 jaar geleden was zijn broer om het leven gekomen bij een ongeval, waarbij een dronken autorijder hem had geschept. Zijn broer, die graag profwielrenner wilde worden, kon zijn droom niet waarmaken. Dus besloot Hugo dat maar te gaan doen. Nog nooit won hij bij de profs, tot 19 juli 2022. Wat een bizar verhaal.
Een dag later de aankomst bergop, op het vliegveld van Peyragudes. UAE Team Emirates hield alle vluchtpogingen kort, in de bergachtige slotfase vielen onder meer Thibaut Pinot en Romain Bardet aan voor hun thuispubliek. De ploeg van de Sloveense witte truidrager was echter ontketend. Brandon McNulty was de absolute meesterknecht die iedereen behalve Pogacar en Vingegaard zelf eraf reed.
Alles kwam aan op de slotklim, waarop de Amerikaanse UAE-renner continu het tempo voerde. Blijkbaar kon zijn Sloveense kopman het verschil niet maken. Het werd een sprint bergop, op de steile flanken van Peyragudes. Daarin toonde Pogi zich wel de slimste, want hij gaf zijn Deense concurrent de indruk dat hij kapot zat. Die ging aan en liep op een counter. De derde ritwinst voor Pogacar in deze Tour, maar nog steeds geen gele trui.
JUMBO DOMINANT, ZEI U?
Een dag later stond alweer de laatste bergrit van de Tour van 2022 op het programma. Plaats van aankomst: de legendarische Hautacam. Onderweg waren de Aubisque en de Spandelles ondanks aanvallen van Pogacar een maat voor niets. De afdaling richting de Hautacam was dat echter wel. Nadat eerst Vingegaard bijna onderuit ging, was het juist de Sloveen die even later tegen het dek sloeg. Dat terwijl de tweevoudig Tour-winnaar juist de Deen onder druk aan het zetten was.
Vingegaard wachtte Pogacar heel sportief op, ook omdat hij wist dat Van Aert nog vooraan zat om hem te helpen op de Hautacam. Toen het duo aansloot bij de groene truidrager, gebeurde er iets unieks: in de slotkilometers van de laatste aankomst bergop bleek het tempo van de Belgische slokop veel te hoog voor Pogi. Van Aert lanceerde Vingegaard nog maar eens naar ritwinst.
De dominantie van Jumbo-Visma, alsof ze Pro Cycling Manager op niveau 'Makkelijk' speelden, werd helemaal onderstreept in de negentiende etappe. De ploeg besliste dat Christophe Laporte maar eens een ritje mocht winnen. De Fransman werd in Cahors afgezet aan de voet van een verraderlijk omhoog lopende slotkilometer en reed vervolgens iedereen aan frieten. In de tijdrit die op de voorlaatste dag volgde, was het vervolgens Vingegaard die bewust inhield om de tijdrit niet te winnen; Van Aert mocht zijn derde ritwinst pakken. De overheersing was onderhand lachwekkend te noemen.
VLAAMSE VREUGDE OP DE CHAMPS
De slotrit was - ondanks dat het over 2 jaar anders zal zijn - natuurlijk gewoon de traditionele etappe richting de Champs-Élysées in Parijs. Rondjes rijden, rondjes rijden en dan ineens een knaller van een spurt. Het recept was dit jaar niet anders. Won Van Aert in 2021 zowel de tijdrit op de voorlaatste dag als de laatste etappe in Parijs, nu liet hij het schieten op de Champs. De overgebleven renners van Jumbo-Visma reden hand in hand met gele truiwinnaar Vingegaard over de streep.
Het ging dan echter nog een laatste keer om de knikkers tussen de snelle mannen. Vertrouwen getankt in Carcassonne? Zeker, Philipsen bleek onverslaanbaar. Hij ging van heel ver aan, maar kon door niemand worden geremonteerd. Een dubbele ritzege voor de sprinter van de gebroeders Roodhooft, wat een succes!
Op het podium in Parijs werden gehuldigd: Philipsen (ritwinnaar), Vingegaard (geel en bollen), Van Aert (groen) en Pogacar (wit). Vingegaard werd de eerste Deense Tour-winnaar sinds Bjarne Riis in 1996. Saillant detail: ook toen werd er op de Hautacam door de latere Deense Tour-winnaar ritwinst geboekt.
DE DAMES!
Dat was de Tour de France. Tenminste, die van de heren. In het volgende deel van ons jaaroverzicht, dat morgen rond 12.00 uur verschijnt, blikken we terug op twee van de drie grote rondes voor vrouwen: de Giro Donne en Tour de France Femmes. U kon wel raden wie die ging winnen, toch?
