We nemen straks afscheid van één van de grootste wielerkampioenen die ons land ooit rijk was. Daarmee overdrijven we zeker niet als we praten over de heer Philippe Gilbert. Zijn palmares is eindeloos, zijn carrière als wielrenner is dat helaas niet. Op de gezegende leeftijd van 40 houdt de sympathieke Waal het weldra voor bekeken. Zij het op en niet al te glorieuze manier, maar daarover verder in dit artikel meer.
Want laat ons vooral met het positieve beginnen. Talloze momenten van vreugde heeft Gilbert de wielerliefhebbers gegeven. Met zijn eerste grote overwinningen die kwamen in de Omloop Het Nieuwsblad, in 2006 en 2008 nog de Omloop Het Volk genaamd. Vanaf dan ging het snel. Gilbert rijgde de overwinningen aan elkaar, met in 2009 en 2010 ook zijn eerste glorie in een monument. Meer bepaald in de Ronde van Lombardije, een wedstrijd die hij later ook nog tallozen keren mee kleur zou geven, zij het zonder op het hoogste schavotje te eindigen.
WONDERJAAR + WERELDKAMPIOEN
De veelwinnaar in Gilbert was geboren, en dat hij dat dik in de verf zette in het wonderjaar van 2011, is een understatement. De toenmalige renner van Omega Pharma-Lotto beleefde een jaar zoals het maar weinige renners gegeven is. Maar liefst 7 (!) grote klassiekers wist Gilbert achter zijn naam te zetten. Zelfs een Wout van Aert kan daar dezer dagen alleen maar van dromen. Strade Bianche, Brabantse Pijl, Amstel Gold Race, Waalse Pijl, GP Quebec, Clasica San Sebastian, en uiteraard de o zo begeerde Luik-Bastenaken-Luik. Het ging allemaal in de tas van Gilbert. Numéro uno. En daar bleef het zelfs niet bij.
Zo werd ‘Phil’ ook voor een eerste keer Belgisch kampioen, won hij de Ronde van België én mocht hij de gele trui van de Tour de France aanspelden na winst in de openingsetappe. Het leek allemaal zo makkelijk en vanzelfsprekend te gaan voor Gilbert, dat verdachtmakingen over dopinggebruik niet achterwege bleven. Het feit dat hij zijn haar richting einde seizoen een blonde kleur meegaf, droeg alleen maar bij tot deze aantijgingen. We mogen er echter vanuit gaan dat ook Gilbert genoeg getest zal geweest zijn, dus is hij vrij van schuld. Het zogeheten wonderjaar zou hij echter nooit meer evenaren, al was de trommel met grote overwinningen zeker nog niet uitgeput.
De allergrootste overwinning uit zijn carrière volgde immers een jaar later. Op het wereldkampioenschap dat zijn finish kende op Gilberts geliefde Cauberg in Valkenburg, stond er geen maat op onze landgenoot. Als absolute topfavoriet ging hij van start, als wereldkampioen stapte hij van het podium. De regenboogtrui was zo een jaar lang in het bezit van Gilbert, die daar jammer genoeg niet veel succes in kon boeken. Enkel in de Vuelta wist hij een etappe te winnen.
DE WEDERGEBOORTE
Ook in de daaropvolgende jaren lieten de echt grote overwinningen toch op zich wachten. Afgezien van een derde zege in de Amstel Gold Race in 2014 en enkele etappes in grote rondes, was het schijnbaar toch een moeilijkere periode voor Gilbert – die intussen was overgestapt naar BMC – om tot succes te komen. Het feit dat er daar destijds met Greg Van Avermaet nog een absolute (Belgische) klepper rondreed, hielp niet in dit verhaal. Na vijf seizoenen hield Gilbert het voor bekeken bij deze Amerikaans-Zwitserse formatie.
Enter, Patrick Lefevere. Wonderdokter in bijberoep. Al moesten er voor een topper als Gilbert uiteraard maar weinig wonderen worden verricht, zijn transfer naar Quick-Step bleek toch de start van een nieuwe – tevens ook laatste, zou later blijken – succesperiode. In zijn eerste jaar bij de Belgische ploeg kon hij meteen zegevieren in de Ronde van Vlaanderen, en won hij ook ten vierde male de Amstel. Twee jaar later mocht Gilbert ook een vierde monument afvinken met Parijs-Roubaix. Verwoede pogingen om het rondje monumenten vol te maken draaiden echter op niets uit. Want op de latere leeftijd die Gilbert intussen had bereikt ook nog Milaan-Sanremo meegraaien, bleek toch van het goede teveel.
GEEN WK-SELECTIE
Neemt uiteraard niet weg dat zijn palmares zoals eerder gezegd niet minder dan indrukwekkend te noemen is. In de nadagen van zijn carrière verliep het – niet onlogisch – niet al te vlot meer, maar dit seizoen kwam hij toch opnieuw boven water. Zonder daarbij te spreken over een Gilbert zoals in zijn hoogdagen, had die dan ook zeker nog een rol kunnen vervullen in de Belgische WK-selectie voor Wollongong. Die eer had bondscoach Sven Vanthourenhout echter niet voor hem weggelegd.
Logisch, gezien we het dus niet meer hebben over de onoverwinnelijke Gilbert, zou je in eerste instantie denken. Maar dat idee valt toch sterk te betwisten. Uiteraard hoeven we niet naar Australië te trekken met Gilbert in een beschermde rol zoals dat vroeger het geval was, dat zou inderdaad al te gek zijn. Echter kon hij gerust de rol van wegkapitein op zich hebben genomen. Één die hij ook al vervulde in de afgelopen Tour voor Lotto.
“Een belangrijke rol, die bij me past en die ik met plezier op mij neem”, klonk het toen. Het is zeker niet zo dat Gilbert zich te goed voelt om op die manier deel uit te maken van de ploeg. Ook die drogreden kan Vanthourenhout dus niet inroepen voor zijn niet-selectie. In een koers die zonder oortjes wordt gereden zou hij overigens van goudwaarde kunnen zijn met zijn ervaring. “Ik ben capabel om cruciale beslissingen te nemen”, beseft ook Gilbert zelf.
Komt daar nog bovenop dat die rol deze keer voor het grijpen lag. Tiesj Benoot is hiervoor in normale omstandigheden ‘incontournable’, maar ligt de renner van Jumbo-Visma zoals geweten in de lappenmand na een aanrijding op training. Zo lijkt het dan ook moeilijk te verklaren waarom Gilbert opnieuw genegeerd werd, eens te meer omdat mannen als Pieter Serry en Stan Dewulf de selectie wél haalden. We durven zelfs te denken dat Gilbert maar wat graag met bidons had gesleurd voor Van Aert & co, het zal jammer genoeg een koffietje worden met vrouwlief voor de televisie, om de ontgoocheling door te spoelen.
