Kevin De Jonghe
Het is een jammerlijk gegeven maar doping lijkt toch nog steeds aan de wielerwereld te blijven plakken. Ook al zijn de grote schandalen intussen uit het peloton, gebeurtenissen uit het verleden zijn onuitwisbaar. Eddy Merckx nam naar eigen zeggen nooit echt doping, net als Roger De Vlaeminck. Al heeft die wel iets op te biechten.
LEES OOK: De Cauwer op glad ijs: Van Aert krijgt gewaagde boodschap
Dopingverleden MerckxMerckx mag dan nooit bewust prestatiebevorderende middelen hebben genomen, drie keer kwam hij toch in aanraking met beschuldigingen. De eerste keer in de Giro van 1969. “Ze boden me geld om Gimondi te laten winnen. Ik weigerde. Een paar dagen later testte ik positief.” Hij werd daar volgens hemzelf bedrogen. “Want de volgende dag plaste ik wél negatief.”
Vervolgens werd hij betrapt op norefedrine, maar dat was volgens Merckx gewoon een hoestsiroop. “Vandaag niet eens meer verboden”, aldus De Kannibaal. “Maar ze hebben me er wel de Ronde van Lombardije voor afgepakt. Een schande.”
Net voor zijn afscheid kwam er dan nog een laatste aanraking waarvoor hij wel schuldig pleit. “Ik had Stimul genomen, Geen prestatieverhogend middel — ik werd zelfs zevende. Maar het mocht niet, en dus heb ik het aanvaard.”
Merckx benadrukt wel dat hij nooit zichzelf of anderen heeft willen bedriegen. “Ik heb fouten gemaakt, ja. Maar het was nooit met opzet. Geen dopingplan, geen misleiding.”
De Vlaeminck helpt een handje
Zo komen we bij het opvallende moment tussen Merckx en De Vlaeminck bij een dopingcontrole in Zwitserland. De Vlaeminck spreekt er honderduit over tegenover Het Nieuwsblad. “Het had de hele dag geregend. In de sprint wint Eddy, ik tweede. Dus wij naar de controle.”
“Maar Eddy had nog gepist tijdens de koers en kon niet plassen. En ik zat nog vol urine. Toen de dokter niet keek, heb ik rap de helft van mij bij hem gegoten”, doet De Vlaeminck uit de doeken. “Hij zou dat omgekeerd ook voor mij gedaan hebben. Pissen in de regen, dat is rap gebeurd. Ge denkt daar niet altijd aan.”
Ook Merckx weet het nog alsof het gisteren was. “Dat is juist. Het was koud en ik was bevroren. En ik waterde nogal gemakkelijk in de koers. Maar ik had vertrouwen in Roger, absoluut”, doelt hij op het feit dat hij overtuigd was dat ook De Vlaeminck clean was.
