Afscheidnemende Sanne Cant erg aangedaan: "Het werd me niet gegund"

Het einde is nu echt nabij: Sanne Cant hangt de fiets aan de haak. Vorige week werd ze al uitgewuifd door haar ‘thuispubliek’ in Lille. De renster spreekt over dat mooie moment, maar ook over een bijzonder pijnlijk moment dat de aanleiding gaf tot haar pensioen.

LEES OOK: Vanthourenhout verschalkt Nieuwenhuis in Ruddervoorde

Emotioneel eerbetoon

Op de tonen van Anne van Clouseau zongen enkele collega’s, vrienden en familie een afscheidssong in voor Cant. ‘Sanne! Jouw carrière zou voor eeuwig moeten blijven duren!’ Helaas is dat niet het geval, maar Cant neemt wel vrede met het stopzetten van haar professionele wielerloopbaan. Dat ze zo’n mooi afscheid kreeg van haar naasten raakte haar ook enorm.

“Ik moest toch een paar keer slikken op dat podium. Mensen van wie je houdt, die plots voor je zingen... Dat heeft me echt geraakt”, zegt ze emotioneel in HLN. “De afgelopen weken hebben ze na elke cross stiekem van alles opgenomen. Ik had niks door. (lacht) Ik heb zondag enorm veel liefde gevoeld, zowel van de ploeg als van de supporters langs het parcours. Die appreciatie deed enorm veel deugd.”

Dé krak

Het volgde ongeveer zo’n jaar na misschien wel de grootste ontgoocheling uit haar carrière. Haar niet-selectie voor de Olympische Spelen in Parijs. Meteen daarna besliste ze ook om effectief te stoppen. “Dat was voor mij inderdaad het keerpunt. Toen is er bij mij echt iets gekraakt. Het was de teleurstelling te veel. Na dat telefoontje heb ik de knoop meteen doorgehakt.”

Zelfs nu weet Cant – die de week voordien nog tweede was geëindigd op het BK op de weg – nog steeds niet waarom ze geen selectie kreeg. Haar vorm leek nochtans duidelijk in orde. “Tot op vandaag heb ik nog altijd geen uitleg gekregen. Mijn tweede plek op het BK bewees dat een selectie meer dan terecht zou geweest zijn”, is Cant nog steeds ontgoocheld. 

“Het sloeg gewoon nergens op. (slikt) Ik droomde echt van een afscheid door de grote poort op de Spelen in Parijs. Ik had Lotte zó graag willen helpen, maar het werd me niet gegund. Die periode naar de Spelen was verschikkelijk, mijn zin om te trainen was volledig weg. Het ging overal ook alleen maar over die Spelen, enorm pijnlijk. Ik heb veel gehuild in die periode.”