Yorrith Haan
Jonas Vingegaard, tweevoudig winnaar van de Tour de France, keerde samen met zijn vrouw Trine Marie op de Deense televisie nog één keer terug naar 4 april 2024, een datum die voor altijd in zijn geheugen gegrift zal staan. Die dag beleefde hij een van de zwaarste momenten uit zijn leven tijdens de vierde etappe van de Ronde van het Baskenland.
De rit van Etxarri Aranatz naar Legutio werd overschaduwd door een verschrikkelijke valpartij die meerdere topcoureurs trof, waaronder Primoz Roglic, Remco Evenepoel, Jay Vine en Vingegaard zelf. Vooral de Deense kopman van Visma | Lease a Bike was er ernstig aan toe. Hij bleef roerloos op de grond liggen en werd uiteindelijk per brancard, met zuurstofmasker, afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
LEES OOK: Zieke Wout van Aert: grote paniek slaat nu toch toe
Zware verwondingen en angst om te stervenDe medische diagnose was ronduit schokkend: zeven gebroken ribben, een gebroken borstbeen, sleutelbeen en vinger, én een klaplong. Voor Vingegaard leek alles op dat moment voorbij. "Het was de eerste keer dat ik niet probeerde om weer op de fiets te stappen", vertelt hij. "Ik dacht dat ik aan een bloeding zou sterven. Op dat moment dacht ik dat mijn leven voorbij was."
De Deen beschrijft de emotionele impact van die angstige momenten. "Ik moest veel huilen in het ziekenhuis. Steeds weer dacht ik aan Frida (zijn dochter), Trine en onze ongeboren zoon. Het idee dat zij zonder mij zouden moeten leven, was ondraaglijk." Vingegaard dacht er zelfs aan om zijn carrière voorgoed vaarwel te zeggen. "Toen ik daar op de grond lag, dacht ik: als ik dit overleef, stop ik met wielrennen."
Van intensive care naar het Tourpodium
Toch veranderde zijn perspectief naarmate hij herstelde. Dankzij een intensieve revalidatie wist Vingegaard niet alleen terug te keren in het peloton, maar presteerde hij op het hoogste niveau. Hij maakte zijn comeback in de Tour de France, waar hij een etappe wist te winnen en uiteindelijk als tweede eindigde achter Tadej Pogacar.
"Het was een wonderbaarlijk herstel", zegt Vingegaard. "In het ziekenhuis dacht ik niet eens aan de Tour. Als je op de IC ligt en niet zelfstandig naar het toilet kunt, dan lijken dat soort doelen onbereikbaar." Maar uiteindelijk besefte hij dat wielrennen zijn passie blijft. "Trine en ik vonden dat ik door moest gaan. Het is wat ik het liefste doe."
