Yorrith Haan
De wielerwereld neemt afscheid van een van haar grootste kampioenen: Rik Van Looy. In de Sporza Daily Podcast betuigden Karl Vannieuwkerke en José De Cauwer eer aan de “Keizer van Herentals”, een renner die zijn stempel op het wielrennen heeft gedrukt.
Van Looy overleed op 90-jarige leeftijd, slechts enkele maanden voor zijn 91e verjaardag. Zijn overlijden kwam voor Karl Vannieuwkerke onverwacht. “Ik heb hem een halfjaar geleden nog gezien. Hij was toen nog scherp van geest. Niets wees erop dat hij ons zo snel zou verlaten”, vertelt Vannieuwkerke.
José De Cauwer bevestigt dat beeld. “Rik volgde het wielrennen nog op de voet. Als ik iets zei waar hij het niet mee eens was, dan liet hij dat altijd weten,” zegt De Cauwer met een glimlach. “Hij was uitgesproken en kritisch. Maar hij had ook veel bewondering, bijvoorbeeld voor renners als Tadej Pogacar en Remco Evenepoel”, vult Vannieuwkerke aan.
Trouw aan zichzelf
Die lof voor aanvallende renners typeerde Van Looy, die zelf nooit terugdeinsde voor strijdlust. “Hij kon een koers volledig naar zijn hand zetten”, herinnert De Cauwer zich. “In het huidige peloton, met renners als Pogacar en Van der Poel, zou hij perfect hebben gepast.” Toch riep zijn manier van rijden ook controverse op. “Hij had enorm veel supporters, maar ook tegenstanders. Rik was rechtlijnig, op de fiets en daarnaast. Hij bleef trouw aan zichzelf tot het einde.”
Het palmares van Van Looy is ronduit indrukwekkend. Acht monumenten, twee wereldtitels en talloze andere overwinningen. Volgens Vannieuwkerke verdient hij een plek als nummer twee in de Belgische wielergeschiedenis, net achter Eddy Merckx. “Zijn erelijst is voor de eeuwigheid. En het hadden er drie wereldtitels kunnen zijn, als dat verhaal in Ronse anders was gelopen.”
Een van de grootsten
José De Cauwer twijfelt als het gaat om het situeren van Van Looy in de “galerij der groten”. “Eddy Merckx staat onbetwistbaar bovenaan, maar in zijn tijd was Van Looy een van de grootsten, samen met Jacques Anquetil. Hij beheerste het klassieke wielrennen volledig.”
Een specifieke zege aanwijzen als zijn grootste prestatie is lastig, vindt De Cauwer. “Wat hem typeerde, was zijn manier van koersen. Tegen iedereen, tegen alle gevestigde namen. Eerst Van Steenbergen, later Merckx. Daardoor won hij koersen die hij misschien niet had moeten winnen, maar verloor hij er ook velen. Er werd vaak tegen hem gereden.”
Volgens De Cauwer kan het verhaal van het wielrennen niet verteld worden zonder Rik Van Looy. “Als je de geschiedenis induikt, kom je al snel bij hem uit. Hij heeft zijn plaats tussen de allergrootsten meer dan verdiend.”
