Kevin De Jonghe
In Ronde Retro blikken we de hele week terug op de schoonste Rondes van Vlaanderen die we de laatste jaren al gezien hebben. Vandaag moeten we 14 jaar terug in de tijd. Als de dag van gisteren…
De jaren van Belgische heerschappij in de Ronde zijn ongekend. In 2005 wint de jonge Tom Boonen, een jaar later doet hij als wereldkampioen hetzelfde kunstje nog eens over. Goed, Alessandro Ballan verpest het feestje een beetje door Leif Hoste in de spurt te kloppen in 2007, maar daarna is het twee keer de beurt aan Stijn Devolder, waarvan eenmaal zelfs als Belgisch kampioen.
Er mag dan ook geen twijfel over bestaan dat de huidige Belgische kampioen Tom Boonen voor een derde keer in zijn carrière de Ronde van Vlaanderen gaat winnen. Alleen is er één probleem. Een heel erg groot probleem. Een Zwitsers probleem. Het probleem heet: Fabian Cancellara. De tijdritmachine uit Bern zit op zijn honger, want buiten Parijs-Roubaix 2006 heeft hij tot aan 2010 nog niks gewonnen op de kasseien.
In 2010 komt daar verandering in. De kleine Ronde, de E3 Prijs, kent een waanzinnige finale met Boonen, Cancellara en Juan Antonio Flecha. De Zwitser muist er vanonder in Harelbeke en zet de semiklassieker naar zijn hand. Gaan Boonen en Cancellara ineens als gelijken naar de Ronde?
LEES OOK: Van Aert speelbal van dolgedraaid circus? "Het is ergerlijk"
Iets te bewijzenIn 2009 maakt de Zwitser een omslag. Hij die door zijn spiermassa enkel de vlakke (tijd)ritten naar zijn hand kon zetten, gaat goed klimmen. Resultaat? Eindwinst in de ronde van zijn eigen land, winst in de openingstijdrit van de Tour de France in en rond Monaco, wereldkampioen tijdrijden in eigen land (Mendrisio) en eigenlijk de beste – maar niet beloond – onderweg in de loodzware wegrit op het WK.
Het mag duidelijk zijn: er komt een totaal andere Fabian Cancellara naar de Ronde. Hij heeft tot dan toe enkel in 2006 – ver weg van het leidende duo Boonen en Hoste – een top-10 genoteerd in Vlaanderens Mooiste. Boonen? Ook nog maar twee keer bij de beste tien, maar wel telkens op de belangrijkste plaats.
In de kop van de koers een bekend gezicht, nu toch zeker: Chente García Acosta, in de huidige tijd de flamboyante ploegleider bij Movistar Team, destijds nog rijdend voor Caisse d’Épargne. Hij krijgt Mikhail Ignatiev – nog zo’n vroege vluchter van weleer – Floris Goesinnen en Joost van Leijen mee.
Fietswissels
Op de Paterberg komt er een eerste versnelling van de Saxo Bank-ploeg, in de vorm van Matti Breschel. De Deens kampioen ziet de Belgisch kampioen in zijn wiel, kort daarachter volgen Flecha en Zwitsers kampioen Cancellara. Het wordt een dag van de truien, zo lijkt het.
Op de Koppenberg is het plots anders: Breschel en Boonen rijden vooruit, Cancellara volgt pas enkele tellen later in een groepje met andere favorieten. De tweevoudig Ronde-winnaar laat zich echter niet uit zijn kot lokken en houdt zich koest.
Op de Holleweg, op minder dan 60 kilometer van de streep, krijgt Cancellara af te rekenen met pech: hij kan niet goed schakelen en een fietswissel aan het einde van de kasseistrook is het gevolg. Even later moet ook ploeggenoot Breschel een nieuwe vélo. Een kolderiek tafereel, wat de Deen duur komt te staan.
Strijd der giganten
Team Sky trekt namelijk door op onder meer de Jagerij. Boonen en Philippe Gilbert sluipen mee, Cancellara moet een gaatje dichten. Breschel achtervolgt nog steeds als het peloton met nog 45 kilometer te rijden de Molenberg opdraait.
Het Zwitsers uurwerk heeft alarm geslagen: Cancellara komt met een waanzinnige krachtsexplosie, enkel Boonen kan hem volgen. Boven op het plateau van de Molenberg valt de tegenstand stil, terwijl het duo der kleppers vol doorgaat. Binnen een mum van tijd rijden ze zichzelf buiten het bereik van de rest.
In de achtergrond zijn met name Gilbert, Björn Leukemans en David Millar actief. De Brit probeert solo het gat op het kopduo te dichten, maar slaagt daar niet in. Op de Berendries krijgt hij het gezelschap van Gilbert en Leukemans. De twee koplopers rijden ondertussen een minuut weg op het achtervolgende trio. De reus der Vlaamse hellingen komt eraan.
Ongeëvenaarde versnelling
De Muur van Geraardsbergen is daar. Terwijl de Belgische en Zwitserse kampioen de Vesten op rijden, houdt heel Vlaanderen zijn adem in. Gaat Cancellara versnellen en zo ja, kan Boonen dan volgen? Het vermoeden is ja, op beide vragen.
Michel Wuyts spreekt dan profetische woorden: “Hier zit Tom Boonen. En daar de man die Flandrien wil worden. Dat eigenlijk al is, die titel nog eens dik in de verf wil zetten door winst in de enige koers die dan telt: de Ronde van Vlaanderen. Dit zijn twee wonderatleten.”
Op de Vesten geen versnelling. De Muur zelf dan. Ook daar gebeurt weinig, op het eerste oog. Terwijl in de achtergrond Millar afhaakt bij Gilbert en Leukemans, wachten de heren vooraan op de Kapelmuur, die impressie geven ze toch.
Boonen lijkt onaantastbaar vanaf de kop, maar dan gebeurt het: op de steilste strook van de Muur schudt de Zwitser al zittend op het zadel een versnelling uit de benen die zelden gezien is. De Belgische kampioen staat op de pedalen, maar ziet zijn sportieve rivaal als sneeuw voor de zon verdwijnen. Later zal Boonen Cancellara hier verdenken van het gebruik van het befaamde ‘motortje’.
De Zwitserse stoomtrein is in volle vaart, de Bom van Balen komt geëxplodeerd dik vijftien tellen van Cancellara boven op de Kapelmuur. De tijdrijder die de Zwitser en regerend wereldkampioen tegen de klok is, gaat dit nooit meer weggeven.
Zegetocht
De Bosberg is niets meer dan een onbeduidende pukkel voor de Berner Express, de kasseien worden plat gewalst door een renner die zijn derde Monument gaat winnen, na Parijs-Roubaix 2006 en Milaan-Sanremo 2008. De weg naar Meerbeke is een zegetocht. Het iconische aantonen van het medaillon uit zijn achterzak is een teken voor hoeveel tijd de Zwitser heeft om zijn zege te tonen aan de wereld. Één die door die passage op De Muur en de twijfels van Boonen wel nog steeds voor de nodige argwaan zorgt.
Op een minuut en vijftien seconden van Fabian Cancellara komt Tom Boonen als tweede over de meet in Meerbeke. Iedereen in de kantlijn van de Zwitser, ook de nummer drie Philippe Gilbert. Om de cirkel rond te maken zegt Wuyts het volgende wanneer Cancellara de streep rondt: “Fabian Cancellara mag zich met recht en rede Flandrien noemen.”
