De tranen van Remco Evenepoel in Nice, waren helaas niet enkel tranen van vreugde...
Remco Evenepoel heeft vriend, vijand én zichzelf verrast in zijn allereerste Ronde van Frankrijk. Hij strandde op een derde plek in het eindklassement, won de witte jongerentrui én schreef een etappe op zijn naam.
Meteen na afloop van de afsluitende tijdrit vloog Evenepoel in de armen van zijn vaste verzoger en barstte hij in tranen uit. Even later maakten die tranen plaats voor een brede glimlach op het podium in Nice, naast Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard.
Twijfels
Wat er allemaal door zijn hoofd ging tijdens die huilbui? "Een beetje van alles", vertelde Evenepoel aan Het Nieuwsblad. "Jij bent ook een Belg, je weet dat iedereen altijd aan mij twijfelt. Vanaf nu mag dat gedaan zijn."
"Ik heb getoond dat ik een grote stap vooruit heb gezet", vervolgt hij. "Ik word derde na de twee beste renners in de wereld, die samen nu de laatste vijf Tours hebben gewonnen.”
Kritiek
De afgelopen maanden twijfelden veel analisten en wielerliefhebbers aan de capaciteiten van Evenepoel als ronderenner. "Na de Dauphiné waren er veel vragen: ‘Wisten we met de ploeg wel waarmee we bezig waren?’ En eigenlijk begon het al in Parijs-Nice, waar mijn tweede plaats niet goed genoeg was."
"Dus wat zat er achter de tranen? Zeker ook de druk uit mijn thuisland. Mensen realiseren zich niet altijd hoe zeer negatieve commentaren kunnen wegen op de schouders. Ik denk dat de emoties daar vandaag kwamen.”
